Ως ο μόνος κατασκευαστής αυτοκινήτων που συνεχίζει να χρησιμοποιεί περιστροφικούς κινητήρες, η Mazda έχει χρησιμοποιήσει αυτή τη φανταστικά ασυνήθιστη πηγή ενέργειας για όλα τα διαφορετικά αυτοκίνητα. Πολυτελή κουπέ, μικροσκοπικά pick-up φορτηγά, πρωτότυπα αγωνιστικά που κέρδισαν το Le Mans – όπως το πείτε, η Mazda έχει βάλει ένα Wankel σε αυτό. Και σύντομα, ένας μικροσκοπικός κινητήρας μονού ρότορα θα χρησιμοποιηθεί ως επέκταση εμβέλειας στο MX-30 EV.
Ανάμεσα σε όλα αυτά, ωστόσο, υπάρχει ένας φασαριόζος που παραμένει ο πιο αγαπητός στους λάτρεις: το RX-7. Κατασκευάστηκαν τρεις γενιές του θρυλικού περιστροφικού σπορ αυτοκινήτου της Mazda, που κάλυπταν μια σειρά παραγωγής σχεδόν 25 ετών με πάνω από 800.000 που κατασκευάστηκαν εκείνη την εποχή.
Παρόλα αυτά, το να αποκτήσεις ένα στο Ηνωμένο Βασίλειο, ιδιαίτερα ένα παλαιότερο αυτοκίνητο, είναι πιο εύκολο να το πεις παρά να το κάνεις. Ωστόσο, η Mazda UK έχει και τις τρεις γενιές στον στόλο κληρονομιάς της, καθεμία από τις οποίες χρησιμοποιήθηκε για δείγμα σε μια εκδήλωση τύπου για τον εορτασμό της 30ής επετείου από τη νίκη σοκ του 787B στο 24 Hours of Le Mans το 1991. Τρεις δεκαετίες μετά, παραμένει το μόνο αυτοκίνητο που δεν τροφοδοτείται από εμβολοφόρο κινητήρα που κερδίζει την απόλυτη νίκη στο La Sarthe, οπότε ποιος καλύτερος τρόπος για να σηματοδοτήσει την περίσταση από το να οδηγεί τα αντίστοιχα του δρόμου;
Παρόλο που σημαίνει να περιμένω αρκετή ώρα στη δυνατή βροχή (δυστυχώς ο σύντομος καύσωνας στις αρχές του καλοκαιριού στο Ηνωμένο Βασίλειο εξαφανίστηκε πριν από λίγες ημέρες), είμαι αποφασισμένος να οδηγήσω και τα τρία με τη σειρά. Και έτσι, ξεκινάμε με ένα RX-7 πρώτης γενιάς «FB» του 1984 που πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε αποθηκευτικό χώρο έως ότου το αγόρασε η Mazda το 2017. Ως εκ τούτου, δεν έχει φτάσει ακόμη τα 100 μίλια – υπάρχει μια μικρή απόχρωση νιώθω ενοχές καθώς απομακρύνομαι και βγαίνω για να προσθέσω σε αυτήν την τρομακτική φιγούρα, αλλά τα αυτοκίνητα είναι φτιαγμένα για να οδηγούνται. Οπότε, θα το οδηγήσω.
Το μη υποβοηθούμενο σύστημα διεύθυνσης κάνει την πλοήγηση στο σφιχτά γεμάτο πάρκινγκ με θέμα την κληρονομιά της Mazda μια προπόνηση. Μόλις φτάσουμε στην ταχύτητα, υπάρχει ένα αξιοσημείωτο νεκρό σημείο στη μέση και μια κρεμαγιέρα που αναπόφευκτα φαίνεται μάλλον νωθρή σε σύγκριση με ένα σύγχρονο σπορ αυτοκίνητο. Είναι λίγο πολύ παλιό για να νιώθεις ιδιαίτερα εντυπωσιακός δυναμικά, με απαλή απόσβεση που δίνει μια πολύ καλή συμπεριφορά στις στροφές.
Το πεντατάχυτο χειροκίνητο κιβώτιο, ωστόσο, είναι υπέροχο. Δεν είναι περίεργο ότι η Mazda φαίνεται να προηγείται σχεδόν όλων των άλλων όσον αφορά τις ικανοποιητικές αλλαγές ταχυτήτων σε μικρή απόσταση – φαίνεται ότι η ιαπωνική εταιρεία είχε πολλές εξάσκηση εδώ και δεκαετίες. Συνδεδεμένος σε αυτό το γρανάζι είναι ένας καρμπυρατέρ κινητήρας 1.146cc 12A με διπλό ρότορα. Ορισμένα FB της αγοράς της Βόρειας Αμερικής έλαβαν 13Β, ενώ στην Ιαπωνία υπήρχε ένα υπερτροφοδοτούμενο 12Α, αλλά επειδή αυτό δεν έχει κανένα από τα δύο, η απόδοση είναι μέτρια 113 ίππων.
Με βάρος λίγο περισσότερο από έναν τόνο, το πρώτο RX-7 έχει βάρος στο πλάι του, αλλά ακόμα κι έτσι, δεν αισθάνεται τόσο γρήγορα. Το 0-62 mph διαρκεί περίπου 9 δευτερόλεπτα και η τελική ταχύτητα είναι 125 mpg. Ο ομαλός κινητήρας εκπέμπει ένα περίεργο, σχεδόν βιομηχανικό είδος θορύβου που σε μεγάλο βαθμό πνίγεται από το θορυβώδες κιβώτιο ταχυτήτων. Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η Mazda ένιωσε την ανάγκη να προσθέσει έναν δυνατό βομβητή που να κάνει μπανάνες καθώς φτάνετε στην κόκκινη γραμμή των 7000 σ.α.λ. Δυστυχώς, αυτά υπάρχουν σε όλες τις γενιές.
Δεν είναι θρίλερ στην οδήγηση, αλλά αυτό το RX-7 εξακολουθεί να είναι ένα υπέροχο πράγμα που μπορείς να περιπλανηθείς. Το υφασμάτινο εσωτερικό είναι μια άψογη χρονική κάψουλα αριστείας της δεκαετίας του ’80, με τις περίεργες κολόνες Α που προσφέρουν μια φανταστική θέα στον έξω κόσμο. Η καλύτερη θέα από όλες, φυσικά, είναι να την απολαμβάνεις όταν ανάβεις τους αναδυόμενους προβολείς.
Πίσω στο Jota, τους συνεργάτες του μηχανοκίνητου αθλητισμού της Mazda και στο σπίτι μας για την ημέρα, ήρθε η ώρα να ανταλλάξουμε το FC. Χρειάζονται λίγα λεπτά για να εγκλιματιστείτε στο εσωτερικό του bonkers, το οποίο αποφεύγει τα συμβατικά στελέχη του τιμονιού για μια ποικιλία από κουμπιά, πόμολα και άλλα περίεργα εξαρτήματα που ξεφυτρώνουν από τον πίνακα οργάνων.
Το τιμόνι είναι υποβοηθούμενο με ηλεκτρικό ρεύμα αυτή τη φορά, επομένως η έξοδος από την εγκατάσταση δεν είναι τόσο επίπονη για τα αδύναμα χέρια μου που καθαρίζουν τους σωλήνες. Δεν υπάρχει ούτε νεκρό σημείο και είναι αισθητά πιο γρήγορο. Το τιμόνι δεν είναι το μόνο πιο γρήγορο – κάτω από το καπό, αυτό το ‘Turbo II’ του 1991 έχει έναν υπερτροφοδοτούμενο διπλής κύλισης 13B που αποδίδει περίπου 200 ίππους.
Ναι, δεν απέχει πολύ από το διπλάσιο της απόδοσης των 12A του FB, περισσότερο από αρκετό για να αναπληρώσει την αύξηση βάρους μεταξύ των γενεών. Τα 0-62 μίλια/ώρα έρχονται σε περίπου επτά δευτερόλεπτα, και σίγουρα, το FC αισθάνεται δυνατά. Μόλις, δηλαδή, το τούρμπο μπαίνει στο τραγούδι μετά τη μέτρια βοήθεια του lag.
Όσο είναι τυλιγμένο και είστε πάνω από τις 4000 σ.α.λ., αυτό το πράγμα πραγματικά πετάει. Ακούγεται επίσης πολύ καλύτερα από το FB, ενώ διατηρεί αυτή τη μεταξένια ομαλή, σχεδόν εξ ολοκλήρου απόδοση χωρίς κραδασμούς. Αν και εξακολουθεί να είναι αρκετά μαλακό για τα σύγχρονα πρότυπα, κυλάει λιγότερο από το RX-7 της προηγούμενης γενιάς, και ακόμη και σε αυτές τις υγρές συνθήκες με αυτή την έντονη απόδοση, η πρόσφυση είναι εκπληκτικά καλή. Το μπροστινό μέρος είναι επίσης αξιοπρεπές, αν και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα ένιωθα καλύτερα αν δεν ήμουν στη λιγότερο άκαμπτη μετατρέψιμη έκδοση.
Δεν είναι όλα καλά νέα, ωστόσο. Η αλλαγή από το κιβώτιο πέντε σχέσεων, αν και είναι πολύ καλή, δεν είναι τόσο γλυκιά όσο του FB. Η απόσταση μεταξύ των πεντάλ καθιστά επίσης πολύ δύσκολες τις μετακινήσεις της φτέρνας και των δακτύλων. Αλλά αυτά είναι σχετικά μικρές κουβέντες, και με τη δύναμη όλων των άλλων εδώ – συμπεριλαμβανομένης της συνεχούς χρήσης αναδυόμενων παραθύρων – είναι όλα απολύτως συγχωρεμένα.
Με τη μετάβαση στο FD προχωράμε μόνο ένα χρόνο, αλλά επειδή έχουμε επίσης μεταβεί σε μια νέα γενιά και μια εντελώς νέα πλατφόρμα (το FC ήταν ένα εξελιγμένο FB από κάτω), το κενό φαίνεται τεράστιο σε σύγκριση. Πίσω από το τιμόνι, μου παρουσιάζεται ένα ταμπλό oh-so 90s που διαθέτει μια ογκώδη κονσόλα που χωρίζει τα μπροστινά καθίσματα και μια κεντρική στοίβα με τακτοποιημένη γωνία προς την πλευρά μου στην καμπίνα.
Μπροστά, έχουμε για άλλη μια φορά ένα 13Β, αλλά αυτή τη φορά τροφοδοτείται αναγκαστικά από ένα εξαιρετικά περίπλοκο διαδοχικό σύστημα twin-turbo. Ένας στροβιλοσυμπιεστής χρησιμοποιείται στις χαμηλές στροφές, με τον δεύτερο να μπαίνει στο παιχνίδι μετά από περίπου 4000 rpm καθώς ο πρώτος καταργείται σταδιακά. Το αποτέλεσμα είναι ένας αισθητά λιγότερο καθυστερημένος χαρακτήρας από το FC.
Αποκτήστε το πάνω από τις 5000 σ.α.λ., και η κόλαση φαίνεται να χάνεται καθώς το RX-7 ανεβαίνει στο σημείο μέγιστης ισχύος 6500 σ.α.λ. Όντας παλαιότερο αυτοκίνητο, αναπτύσσει 237 ίππους (αυτός ο αριθμός αυξήθηκε στους 276 ίππους) και χάρη στη μανιώδη παράδοση του 13Β συν ένα σχετικά μέτριο βάρος κάτω από 1300 κιλά, το FD αισθάνεται σωστά γρήγορο.
Ακόμα κι αν είχατε μόλις βγει από ένα σύγχρονο σπορ αυτοκίνητο, νομίζω ότι θα εξακολουθούσατε να βρίσκετε αυτό το πράγμα εντυπωσιακό σε ευθεία γραμμή. Ωστόσο, μπορεί να μείνετε να θέλετε περισσότερο θόρυβο. Το soundtrack είναι το καλύτερο από τα τρία, αλλά εξακολουθεί να είναι σε σίγαση, και το μόνο που φαίνεται να κάνει η εξάτμιση μεγάλης οπής σε αυτό το κατά τα άλλα τυπικό παράδειγμα είναι να προσθέτει ένα ενοχλητικό drone στην κορυφή.
Το λείο κιβώτιο ταχυτήτων κοντής βολής είναι το καλύτερο της παρτίδας, που θυμίζει ένα NA/NB MX-5. Και αφού βίωσα το φανταχτερό διάκενο στα πεντάλ στο FC, το FD απολαμβάνει τοποθετώντας τα ιδανικά κάτω από τα κομψά και ταιριαστά Vans hi-top μου με όψη της δεκαετίας του ’90.
Το τιμόνι έχει καλύτερο βάρος από την υπερβολικά ελαφριά, υποβοηθούμενη ρύθμιση στο FC, αν και εξακολουθεί να μην είναι πολύ γρήγορο. Είναι μακράν το πιο σταθερό από τα τρία εδώ – είμαστε πολύ πιο κοντά στα σύγχρονα επίπεδα ακαμψίας οδήγησης εδώ, αλλά δεν είναι αρκετά υπερβολικό για να κάνει το FD να αισθάνεται άβολα ή νευρικό. Στην πραγματικότητα, ακολουθεί έξοχα το δρόμο.
Όταν επέστρεψα στα άλλα δύο, ήμουν πολύ χαρούμενος που έδωσα τα κλειδιά πίσω. Καθώς η κρυμμένη είσοδος της Jota φαίνεται αυτή τη φορά, ωστόσο, μπαίνω στον μισό πειρασμό να χάσω «κατά λάθος» τη στροφή και να βομβαρδίσω το δρόμο για λίγο ακόμα. Είναι το μόνο από τα τρία που πραγματικά μου έπεσε κάτω από το δέρμα μου, φτάνοντας σε αυτόν τον κόσμο κατά τη διάρκεια ενός γλυκού σημείου αυτοκινήτου. Το FD είναι αρκετά νέο για να αισθάνεστε γρήγορο και όμορφα ταξινομημένο ακόμα και σε τυπική επένδυση, αλλά αρκετά παλιό ώστε να είναι γεμάτο από τον χαρακτήρα που τα περισσότερα νέα σπορ αυτοκίνητα μπορούν μόνο να ονειρεύονται.
Από αριστερά προς τα δεξιά: το καρμπυρατέρ 12Α του FB, το υπερτροφοδοτούμενο 13Β του FC,…
Με κάνει κάτι από αυτά να θέλω να αγοράσω ένα; Θα έπρεπε να πω όχι. Αυτά είναι αυτοκίνητα που πρέπει να περιποιηθούν. Και ενώ οι άνθρωποι που δεν ξέρουν για τι πράγμα μιλούν θέλουν να υπερβάλουν το θέμα της φώκιας κορυφής, θα πρέπει να προτιμήσετε μόνο ένα από αυτά εάν έχετε αποδεχτεί ότι η περιστασιακή ακριβή ανακατασκευή είναι αναπόσπαστο μέρος της μακροχρόνιας ιδιοκτησίας .
Δείτε επίσης: 6 συναρπαστικά περιστροφικά αυτοκίνητα – που δεν είναι η Mazda
Αλλά δεν υπάρχει τίποτα άλλο σαν ένα FD RX-7, και το είδος του αντικαταστάτη του, το RX-8, δεν αιχμαλωτίζει την ίδια μαγεία. Για όσους θέλουν να βάλουν χρήματα και προσπάθεια για να διατηρήσουν ένα RX-7 σε λειτουργία, οι ανταμοιβές είναι υπέροχες.
