Κοιτάξτε, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος αυτού του αυτοκινήτου, δεν μπορείτε να περιμένετε πράγματα όπως μεγάλους αποθηκευτικούς χώρους, βαθιές κύβους πόρτας ή πολλές ποτηροθήκες. Υπάρχει μια μικρή θήκη στην κεντρική κονσόλα αρκετά μεγάλη ώστε να χωράει το μπρελόκ και ένα μεγαλύτερο αυτοσχέδιο ντουλαπάκι ανάμεσα στα δύο καθίσματα – όπως στο Miata του ’99 μου. Η μικρή υποδοχή μπροστά από τον επιλογέα ταχυτήτων δεν είναι στην πραγματικότητα αρκετά μεγάλη για να χωρέσει ένα σύγχρονο iPhone και υπάρχουν μόνο έξοδοι USB-A, όχι USB-C, που δείχνουν εν μέρει την ηλικία της γενιάς ND.
Αλλά, εννοώ, ποιος νοιάζεται; Είναι μια Miata. Οι δερμάτινες επιφάνειες αισθάνονται ωραία και τα καθίσματα είναι υποστηρικτικά — ειδικά αν έχετε το προαιρετικό Recaros του Club. Όλα τα χειριστήρια κλιματισμού είναι λογικά τοποθετημένα και προσαρμόζονται εύκολα εν κινήσει, ενώ το τιμόνι έχει μόνο μερικά κουμπιά και διακόπτες.
Το μεγαλύτερο παράπονό μου με το Miata είναι το αστείο σύστημα infotainment του, όπου το λογισμικό Mazda Connect που είναι δύσκολο στην πλοήγηση στεγάζεται σε μια οθόνη 7 ιντσών. (Ευτυχώς, μπορείτε να εκτελέσετε το Apple CarPlay ή το Android Auto αντ’ αυτού.) Αυτή η οθόνη ξεπλένεται εύκολα στο φως του ήλιου, κάτι που είναι πολύ συχνό πρόβλημα σε ένα κάμπριο, και ενώ είναι οθόνη αφής, ανταποκρίνεται μόνο στο άγγιγμα όταν το αυτοκίνητο είναι σταματημένο. Όταν οδηγείτε, αναγκάζεστε να χρησιμοποιείτε το περιστροφικό κουμπί ελέγχου στην κονσόλα, κάτι που είναι ενοχλητικό, καθώς αυτό εξακολουθεί να απαιτεί να βγάλετε το χέρι από το τιμόνι.
