Ευχαριστώ όλες τις μαμάδες, τις θετές μαμάδες, τις υποκατάστατες μαμάδες, τους μπαμπάδες που παίρνουν τη θέση των μαμάδων, τις γιαγιάδες, τις θείες και όλους τους άλλους που φρόντισαν τα παιδιά. Τους γιορτάσαμε χθες αλλά, στην πραγματικότητα, τους γιορτάζουμε κάθε μέρα.
Το Σαββατοκύριακο, κοίταξα μια φωτογραφία της μαμάς μου από την τελευταία Γιορτή της Μητέρας μαζί της το 2019. Τότε δεν ξέραμε ότι είχαμε μόνο δύο μήνες μαζί της πριν χάσει τη μάχη της με τη συμφορητική καρδιακή ανεπάρκεια.
Μια επιχειρηματίας στο Ρίτσμοντ σε μια εποχή που οι μητέρες έμεναν συνήθως στο σπίτι με τα παιδιά, η μαμά μετέδωσε μια ισχυρή εργασιακή ηθική στις δύο μικρότερες αδερφές μου και εμένα, διδάσκοντάς μας να εργαζόμαστε σκληρά, να μαθαίνουμε από τους άλλους, να σεβόμαστε και να είμαστε πάντα ευγνώμονες.
Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μας έδωσε ήταν η αγάπη για το διάβασμα και τις λέξεις. Δεν ήμασταν πλούσιοι σε πλούτη, αλλά μας άνοιξε τον κόσμο από την αρχή διαβάζοντας κάθε βράδυ από αυτό που έγινε αγαπημένη παιδική ιστορία και ποίηση που απομνημονεύαμε και διαβάζαμε ξανά και ξανά. Μπορώ ακόμα να απαγγείλω το «Christopher Robin Is Saying His Prayers» και το «The Duel» που αρχίζει, «Ο σκύλος gingham και η γάτα calico, δίπλα δίπλα στο τραπέζι κάθονταν».
Μέχρι σήμερα εμείς οι τρεις αδερφές λατρεύουμε να γράφουμε και να διαβάζουμε και έχουμε την τάση να συλλέγουμε πάρα πολλά βιβλία – ή μπορεί ποτέ να υπάρχουν *πάρα* πολλά βιβλία; – και να μοιραζόμαστε σκέψεις σε χαρτί και μέσα από τα πληκτρολόγιά μας.
Ο μπαμπάς μας έδωσε αγάπη για την ύπαιθρο και τη διατήρηση και την προστασία του περιβάλλοντος. Η μαμά μας έδωσε μια αγάπη για τη λογοτεχνία και το διάβασμα που μας άνοιξε τον κόσμο. Ήμασταν πιο πλούσιοι από όσο ξέραμε.
Κράτα την πίστη….
~ Λιν
