Η Ζακλίν (Σίνθια Ερίβο) είναι μια πρόσφυγας που προσπαθεί να συνδυάσει τη ζωή της σε ένα ελληνικό νησί αφού εγκατέλειψε το κατεστραμμένο από τον πόλεμο σπίτι της. Μια δοκιμαστική φιλία με την τοπική ξεναγό Callie (Alia Shawkat) προσφέρει παρηγοριά.
Μια ταινία όπου λίγο φαίνεται, Τάση ξεκινά με το νερό να κυλάει στην ακτή μιας ειδυλλιακής παραλίας, ξεπλένοντας τα ίχνη στην άμμο. Κομμένη στη Ζακλίν (Σίνθια Ερίβο), περιπλανώμενη, σοκαρισμένη, ανάμεσα στους καταιγιστικούς παραθεριστές, μια ανησυχητική, ενοχλητική φιγούρα, πολύ εύκολο να αγνοήσει η πλειοψηφία.
Για τη Ζακλίν είναι ότι πιο αμφιλεγόμενο από τα πράγματα, στον σκληραγωγημένο κόσμο μας – ένας πρόσφυγας. Ζώντας από πακέτα ζάχαρης γεμάτες από την τοπική ταβέρνα Zorba’s Castle, πλένοντάς της καθημερινά ένα σετ ρούχων και φτιάχνοντας ένα σπίτι σε μια μικρή σπηλιά σε απόσταση αναπνοής από την ακτή, η συμπάθεια διακυβεύεται ωστόσο από την υπόθεση — ωστόσο σε αναδρομή μαθαίνουμε ότι Η προηγούμενη (και φαινομενικά πρόσφατη) ύπαρξη της Jacqueline στα πιο φυλλώδη προάστια του Λονδίνου, σχεδόν μπανάλ στους γνωστούς ρυθμούς της και το πλούσιο Λιβεριανό οικογενειακό της υπόβαθρο. Όταν ρωτήθηκε από έναν προβληματισμένο τουρίστα πώς βρέθηκε στην Ελλάδα, «Όπως και όλοι», απαντά. «Αεροπλάνο, πλοίο… τύχη». Είναι μια νότα ξηρού χιούμορ που ακούγεται σποραδικά μέσα από την ταινία, στρέφοντας τον φακό της κρίσης.
Η Cynthia Erivo δίνει υπόσταση σε αυτή τη σειρά από συχνά λεπτές βινιέτες.
Αλλά αυτή είναι μια σοβαρή ταινία. Σε σκηνοθεσία Anthony Chen, Τάση είναι ένα ελεγειακό κομμάτι μακρών σιωπών, που συνεχώς αδικεί τον θεατή, έρχεται σε αντίθεση με τη θέα του ήλιου της Μεσογείου με τις φρικιαστικά βάναυσες αναμνήσεις βιασμού και δολοφονίας στη Λιβερία, αδιανόητες πολεμικές πράξεις που διαπράττονται από νεαρά αγόρια που διέπρεψαν το αυτόματο όπλο. Μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει ελπίδα με τη μορφή σύνδεσης – η Ζακλίν αποδέχεται επισταμένως τη φιλία της Αμερικανίδας ξεναγού Callie (μια ελκυστική Alia Shawkat), η ίδια κάπως παρασυρόμενη. Οι σκηνές που μοιράζονται είναι συχνά ζεστές και τρυφερές, αλλά μερικές φορές περίπλοκες, ακόμη και οδυνηρές.
Η Cynthia Erivo (η οποία επίσης παράγει) δίνει υπόσταση σε αυτή τη σειρά από συχνά λεπτές βινιέτες, σε μια σαγηνευτική παράσταση ήσυχης δύναμης και υπερηφάνειας. Είτε παλεύει με τις καθημερινές αναξιοπρέπειες είτε με τις πιο εξευτελιστικές φρικαλεότητες, ο αυτοσεβασμός της Ζακλίν δεν κλονίζεται ποτέ, ούτε η ικανότητά της να βρίσκει χαρά στις μικρές στιγμές — μάρτυρες έναν αυτοσχέδιο χορό με ένα κόκκινο φουλάρι καθώς ο ήλιος πέφτει. Με ελάχιστους διαλόγους, η Erivo επικοινωνεί μια μυριάδα συναισθημάτων, ενσαρκώνοντας τον χαρακτήρα της πέρα από τις γραμμές του λυρικού σεναρίου της Susanne Farrell και του Alexander Maksik. Κόρη, αδερφή, φίλη, ερωμένη, πρόσφυγας — είναι μία και όλα, σιωπηλά απαιτεί να μην απομακρυνθούμε.
Μια απατηλά απλή ιστορία με πολλά να πούμε, το Drift παραμένει για πολύ, χάρη σε μεγάλο βαθμό στη μαγευτική ερμηνεία της Cynthia Erivo.
