Τo υπάρχει είναι να υποφέρεις; Το να φέρεις έναν άλλον άνθρωπο σε αυτόν τον κόσμο να υποφέρει δίπλα σου είναι μια πράξη ασυγχώρητης σκληρότητας. Έτσι λέει ο David Benatar, ένας αντιναταλιστής φιλόσοφος που υποστηρίζει ότι η τεκνοποίηση είναι εγγενώς ανήθικη. Η περιθωριακή του ιδεολογία, που συζητείται σε ψηφιακά φόρουμ και σε τάξεις μεταπτυχιακών σχολείων, δεν έχει ακόμη κερδίσει μεγάλη έλξη στον πραγματικό κόσμο. Αλλά καθώς οι πάγοι λιώνουν και οι παγκόσμιες θερμοκρασίες αυξάνονται, ένα διαφορετικό είδος αντιναταλιστικού συναισθήματος γίνεται πρωτοσέλιδο. Μια πλάκα άρθρων και πρόσφατων βιβλίων, όπως της Gina Rushton Το δίλημμα της γονεϊκότητας και της Ελίζαμπεθ Ρας Η επιτάχυνσηαμφισβητούν την ηθική της απόκτησης παιδιών σε έναν κόσμο που κατακλύζεται από κάποτε ανεξιχνίαστες φυσικές καταστροφές.
Ο περιβαλλοντολόγος αντι-ναταλισμός προηγείται τόσο του μηδενισμού του Μπενατάρ όσο και των σημερινών λαϊκών ανησυχιών για την κλιματική καταστροφή. Ο οργανισμός Zero Population Growth (ZPG) — το όνομα του οποίου εξηγεί συνοπτικά την αποστολή του — ιδρύθηκε το 1968 από τον βιολόγο Paul Ehrlich, συγγραφέα του εξαιρετικά δημοφιλούς βιβλίου Η Πληθυσμιακή Βόμβα, κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά. Ο Έρλιχ είδε το «baby boom» μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως υπαρξιακή απειλή και προέβλεψε μαζικό λιμό, πολέμους για το νερό και οικολογική κατάρρευση μέσα σε μια γενιά. Για να αποφευχθούν αυτές οι καταστροφές, ζήτησε ευρύτερη πρόσβαση στον έλεγχο των γεννήσεων, εθελοντική και αναγκαστική στείρωση και οικονομικά αντικίνητρα, συμπεριλαμβανομένων των φόρων πολυτελείας στις κούνιες και τις πάνες. Τα αποκεντρωμένα κεφάλαια του ZPG άκμασαν σύντομα σε πανεπιστημιουπόλεις σε όλη τη χώρα, όπου οι νεαρές φεμινίστριες και οι περιβαλλοντολόγοι επικεντρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό στο θέμα του ελέγχου των γεννήσεων.
Σήμερα, ο αντιναταλισμός είναι ένα περιθωριακό κίνημα και ένα συρρικνωμένο ZPG έχει μετονομαστεί σε Σύνδεση Πληθυσμού. Σε ένα Pew του 2021 επισκόπηση, όταν οι Αμερικανοί ρωτήθηκαν γιατί δεν σχεδιάζουν να κάνουν παιδιά, περίπου το 2% ανέφερε περιβαλλοντικούς λόγους. (Ο πιο συνηθισμένος λόγος ήταν η απλή προτίμηση, ακολουθούμενη από ιατρικές και οικονομικές ανησυχίες.) Μια άλλη πρόσφατη έρευνα βρέθηκαν ότι το 81 τοις εκατό των ατόμων με ανεξόφλητα υπόλοιπα φοιτητικών δανείων καθυστέρησαν «βασικά ορόσημα ζωής», συμπεριλαμβανομένης της δημιουργίας οικογένειας, λόγω του χρέους τους.
Σε απάντηση στα μειωμένα ποσοστά γονιμότητας, μια δεξιά κοόρτη επαγγελματίας-Έχουν εμφανιστεί ναταλιστές για να αντιμετωπίσουν την τάση. Υπογραμμίζοντας τη μείωση των ποσοστών γεννήσεων σε πλούσιες χώρες με ισχυρά δίχτυα κοινωνικής ασφάλειας, αυτή η ομάδα υποστηρίζει ότι η κρατική παρέμβαση από μόνη της δεν μπορεί να πείσει τους νέους να αναπαραχθούν. Εάν η γενναιόδωρη γονική άδεια και τα παιδικά κουτιά τύπου Scandi δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα, λέει η λογική, τότε ο μόνος τρόπος για να αποφευχθεί η ανθρώπινη εξαφάνιση είναι η αλλαγή της κουλτούρας.
Ένα πρόσφατο ταξίδι αναφοράς με έφερε στο Ώστιν του Τέξας, όπου εγώ και περίπου εκατό παρευρισκόμενοι στο εναρκτήριο Natal Conference μαζευτήκαμε για να ακούσουμε μια ανίερη συμμαχία πλούσιων επιχειρηματιών τεχνολογίας και χριστιανών εθνικιστών να συζητούν αυτό που θεωρούν ως το δίλημμα της ερήμωσής μας. Αν και οι προγεννησιακοί κατηγορούν τον εγωισμό των millennials και τη διάβρωση των παραδοσιακών ρόλων των φύλων και των οικογενειακών δομών, η λύση που πρόσφεραν ορισμένοι ομιλητές του συνεδρίου δεν ήταν να ενθαρρύνουν τα παιδιά που είναι δύσπιστα να τεκνοποιήσουν. Αντίθετα, θέλουν να δημιουργήσουν τις δικές τους «υποκουλτούρες υψηλής γονιμότητας» για να νικήσουν τους άλλους. Ένα λιγότερο κατοικημένο μέλλον θα είναι, ελπίζουν, ένα μέλλον στο οποίο θα υπάρχουν περισσότεροι άνθρωποι που σκέφτονται και μοιάζουν με αυτούς.
Το φυλετικό άγχος για το ποσοστό γεννήσεων δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην fin-de-siècle Αμερική, οι κοινωνικοί επιστήμονες ανησυχούσαν για μια αγγλοσαξονική «φυλετική αυτοκτονία». Οι σκληρόκαρδες νεαρές γυναίκες και οι μαλακοί νέοι άνδρες, σύμφωνα με τη θεωρία, εκτρέφονταν από ανεπιθύμητους μετανάστες από τη Νότια και την Ανατολική Ευρώπη, των οποίων τα γονίδια με τα «μυστηριώδη» γονίδια απειλούσαν να μολύνουν το ανώτερο πλάσμα μικροβίων της Αμερικής. Δεν είναι τυχαίο ότι, έκτοτε, τα κύματα προγεννητικής θέρμης συνέπεσαν με περιόδους υψηλών ποσοστών μετανάστευσης.
Ούτε η αντι-ούτε η προ-ναταλιστική παράδοση έχει πολλά να προσφέρει σε όσους από εμάς ενδιαφέρονται να βελτιώσουν τη ζωή των ήδη ζωντανών. Οι αντιναταλιστές τείνουν να βλέπουν τα ανθρώπινα όντα ως οχήματα ή αιτίες ταλαιπωρίας, ενώ οι προναταλιστές τα θεωρούν αριθμούς σε έναν ισολογισμό, πιόνια σε δημογραφικό αγώνα, στρατιώτες σε φυλετικούς και ιερούς πολέμους. Σκηνοθετώντας φαντασιώσεις κοινωνικής κατάρρευσης, οι αντι- και οι προγεννητιστές εκτρέπονται από την πραγματική φρίκη που αντιμετωπίζουν τα παιδιά του κόσμου. Καθώς περιηγούσα το hashtag κατά του ναταλισμού στο X, για παράδειγμα, έπεσα πάνω σε δημοσιεύσεις που τιμωρούσαν τους Παλαιστίνιους για «εκθετική αναπαραγωγή στις σκληρές συνθήκες τους». Ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί ο ανθρώπινος πόνος στη Γάζα και αλλού, προφανώς, είναι να σταματήσει εντελώς η δημιουργία ανθρώπινης ζωής.
Που και που σκέφτομαι τα υποθετικά μελλοντικά μου παιδιά. Αναρωτιέμαι πώς θα είναι τα ονόματά τους, αν θα είναι ενδιαφέροντα και ευγενικά ή αν κατά λάθος θα μεγαλώσω μικρούς μαλάκες. Θα επισκεφτούν το παιδικό μου σπίτι στη Φλόριντα ή θα το έχει καταπιεί ο ωκεανός; Θα παίξουν έξω; Θα μπορέσουν να αναπνεύσουν τον αέρα, να πιουν το νερό; Θα έπρεπε καν να υπάρχουν; Αν και οι αντιναταλιστές υπερασπίζονται τον «οικογενειακό προγραμματισμό» και οι προγεννητικοί ισχυρίζονται ότι υπερασπίζονται την «οικογένεια» – για να την προστατεύσουν από τις διαβρωτικές επιρροές μιας όλο και πιο εγωιστικής, εξατομικευμένης κουλτούρας – οι αγωνίες και των δύο αυτών ομάδων εκτείνονται πολύ πέρα από το σπίτι. Τις περισσότερες φορές, η δημιουργία οικογένειας δεν είναι ούτε πολιτική ούτε ιδεολογική. Αλλά είναι ένα στοίχημα για το μέλλον.
