μικρότου ony Gran Turismo Η σειρά παιχνιδιών, που έκανε το ντεμπούτο της το 1997 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, έχει θέσει εδώ και καιρό τα πρότυπα για την ακρίβεια στο πεδίο. Οι προσπάθειες στις οποίες ο δημιουργός του, Kazunori Yamauchi, και η ομάδα του έχουν καταβάλει για να υποστηρίξουν αυτήν την ακρίβεια είναι δικαιολογημένα θρυλικές. Τα παιχνίδια έχουν δημιουργήσει μια τεράστια παγκόσμια κοινότητα “δρομέων sim” που ξοδεύουν εκπληκτικό χρόνο για να κυριαρχήσουν τις περιπλοκές της προσομοίωσης. Gran Turismo κατέστησε δυνατή μια μορφή μηχανοκίνητου αθλητισμού για εκατομμύρια ανθρώπους που δεν έχουν το χρόνο, τα χρήματα ή τους πόρους για να αγωνιστούν στο «IRL», ενώ θέτει το ερώτημα: Θα μπορούσε ένας επιτυχημένος δρομέας προσομοίωσης να κάνει τη μετάβαση στην πραγματική άσφαλτο, καουτσούκ και μέταλλο;
Από το 2008 έως το 2016, η Sony και η Nissan προσπάθησαν να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση και να προωθήσουν τα προϊόντα τους μέσω του «GT Academy», το οποίο πρόσφερε στους δρομείς sim την ευκαιρία να κερδίσουν μια πραγματική ανταγωνιστική ευκαιρία στα αγωνιστικά προγράμματα της Nissan. Το πρόγραμμα δεν παρήγαγε ποτέ έναν γνήσιο πρωταθλητή ή σούπερ σταρ, αλλά ο νικητής της τρίτης σεζόν, Jann Mardenborough, τράβηξε την προσοχή του κόσμου και κατάφερε την καριέρα ενός τεχνίτη στους αγώνες κατά την τελευταία δεκαετία. Η ιστορία του, αναμεμειγμένη και μυθιστορηματική, παρέχει τη βάση για Περιοχή 9 και Elysium Η νέα ταινία του σκηνοθέτη Neill Blomkamp, Gran Turismo.
Ο ΤΣΑΡΛΙ ΚΕΛΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΟΣ ΑΛΗΤΗΣ
Προφανώς, αυτή την ταινία την περίμεναν με ανυπομονησία οι sim racers, αλλά όσοι από εμάς αγωνιζόμαστε στον πραγματικό κόσμο την περιμένουμε με ανυπομονησία για έναν απλό αλλά θλιβερό λόγο: Με την πιθανή εξαίρεση του διαστρικού ταξιδιού, καμία ανθρώπινη δραστηριότητα δεν ήταν τόσο παρερμηνεύεται σταθερά στην ταινία ως αγώνες αυτοκινήτου. Στην πραγματική ζωή, είναι ένα παιχνίδι ακρίβειας, στοχασμού και συνέπειας στο οποίο οι ομολογουμένως πραγματικοί κίνδυνοι είτε ελαχιστοποιούνται από τους συμμετέχοντες είτε απορρίπτονται εντελώς. Στην ασημένια οθόνη, είναι ένας συνεχής χορός με τον θάνατο, στον οποίο κανείς δεν είναι διατεθειμένος να πατήσει τελείως το πεντάλ του γκαζιού μέχρι την τελευταία στιγμή και τα αυτοκίνητα ανταποκρίνονται στα συναισθήματα των οδηγών τους με τον τρόπο που λένε ότι κάνουν τα άλογα.
Η ταινία γενικά αποδεκτή ως η πιο ρεαλιστική απεικόνιση των αγώνων μέχρι αυτό το σημείο, του Steve McQueen Λε Μαν του 1971, εντυπωσιάζει τους περισσότερους καθημερινούς θεατές του κινηματογράφου ως μια άσκοπη ασυναρτησία σχεδόν εντελώς απαλλαγμένη τόσο από διάλογο όσο και από πλοκή. Τίποτα εναντίον του McQueen, προσέξτε. Δεδομένων των συνθηκών υπό τις οποίες Λε Μαν έγινε, το οποίο περιελάμβανε τα πάντα, από τρομακτικά τραύματα μέχρι μια ιστορία που συναρμολογήθηκε κυρίως μετά το γεγονός από τα διαθέσιμα πλάνα, είναι περίεργο που έγινε καθόλου. Αυτή τη φορά, όμως, ελπίζαμε σε περισσότερα. Η all-star lineup πίσω Gran Turismo φαινόταν να υπόσχεται μια αρκετά ακριβή απεικόνιση και των δύο αγώνων sim και Το αληθινό πράγμα. Με τον ίδιο τρόπο που έγραψε ο Τζον Μίλτον χαμένος παράδεισος για να «δικαιολογήσει τους τρόπους του Θεού στον άνθρωπο», φαινόταν πιθανό ότι η Sony και η Blomkamp θα μπορούσαν να συλλάβουν και να μεταδώσουν τα πάθη μας στους φίλους και τους γείτονές μας.
Δυστυχώς, αυτές οι ελπίδες διαψεύστηκαν εντελώς πριν Gran Turismo Ολοκληρώνει την πρώτη ώρα του θλιβερού χρόνου λειτουργίας των 2 ωρών και 15 λεπτών και ο λόγος είναι απλός: Υπάρχει ελάχιστος έως καθόλου ρεαλισμός σε αυτή την ταινία για αυτό που η Sony αποκαλεί «ο πραγματικός προσομοιωτής οδήγησης». Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό είναι αναμενόμενο. Το πραγματικό GT Academy ήταν ένα ριάλιτι τηλεοπτικό σόου με παράπλευρη βοήθεια εκπαίδευσης αγώνων που επωφελήθηκε από τεράστια χρηματοδότηση, PR και καλή θέληση καθ’ όλη τη διάρκεια της ύπαρξής του. Στην ταινία, είναι ένα πρόχειρο έργο ενάντια στις πιθανότητες, στο οποίο οι συμμετέχοντες προειδοποιούνται πόσο πολύ θα «μισηθούν» από όλους τους άλλους στο άθλημα. Υπάρχει μια γελοία και εντελώς κατασκευασμένη υποπλοκή σχετικά με την έλλειψη υποστήριξης από τους γονείς του Mardenborough, που απεικονίζεται από τους κατά τα άλλα γοητευτικούς Djimon Hounsou και Geri “Ginger Spice” Halliwell Horner σε παραστάσεις τόσο ξύλινες που έμεινα για τους τίτλους για να βεβαιωθώ ότι κανένας από τους δύο δεν είχε κινηθεί μέσω CGI μετά το γεγονός. Κάθε αγώνας στην ταινία είναι κρίσιμος. Το πρόγραμμα βρίσκεται πάντα στα πρόθυρα ακύρωσης. Καταλαβαίνετε την ιδέα.
Ωστόσο, όλα αυτά είναι απλώς ισοδύναμα για την πορεία στο Χόλιγουντ, ένα μέρος όπου τα περίστροφα δεν ξεμένουν ποτέ από πυρομαχικά σε έναν καβγά και οι μπάρμαν ζουν σε συνεταιρισμούς στη Νέα Υόρκη δύο υπνοδωματίων. Η αναστολή της δυσπιστίας είναι μέρος του παιχνιδιού. Δεν σου αρέσει; Διαβάστε ένα βιβλίο ή κάτι τέτοιο.
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΞΕΤΑΣΤΗ ΤΗΣ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ
Το πραγματικά απογοητευτικό μέρος του Gran Turismo είναι όλοι οι τρόποι με τους οποίους ουσιαστικά παραποιεί τους αγώνες αυτοκινήτου. Ο Mardenborough πετυχαίνει το αποκορύφωμα της ταινίας επειδή φαντάζεται έναν νέο τρόπο να οδηγεί μια αγωνιστική γραμμή στις στροφές, κάτι που μάλλον δεν έχει γίνει πριν από την άφιξη της έγχρωμης τηλεόρασης. Οι πολυεθνικές εταιρείες παρουσιάζονται ως αουτσάιντερ, που εκφοβίζονται ακατάπαυστα από παντοδύναμους τραμπούκους που αγωνίζονται με την οικογένεια ή τα αυτοδημιούργητα χρήματα. (Στην πραγματική ζωή, όσοι από εμάς αγωνιζόμαστε με βιβλιάριο επιταγών ή πιστωτική κάρτα είμαστε τα συνεχή και συχνά ιδιότροπα θύματα των αυτοκινητοβιομηχανιών και το «τράβηγμα» τους με τους διοργανωτές του αγώνα.) Το παλιό σκουριασμένο κλισέ της αλλαγής ταχυτήτων και του δαπέδου του γκαζιού για να προχωρήσουμε συμβαίνει ξανά και ξανά. Οπως λέμε Days of Thunder και Οδηγείται και κάθε άλλη ταινία αγώνων που αποστρέφεται την πραγματικότητα, υπάρχει μια σκηνή στην οποία ένας οδηγός ξεπερνιέται από αναδρομές στη μέση του αγώνα, βγάζει το πόδι του από το γκάζι και πρέπει να μιλήσει για να συνεχίσει ο επικεφαλής του πληρώματος του, οπότε και αναπληρώνει μαγικά όλο το έδαφος που έχασε κατά τη διάρκεια της ονειροπόλησής του.
Για όλη την ομορφιά της οπτικής του σύνθεσης και των ειδικών εφέ, Gran Turismo στο τέλος εμφανίζεται σαν κάτι περισσότερο από ένα διαφημιστικό της Sony, ένα εκτεταμένο remix του αυθεντικού τηλεοπτικού ριάλιτι GT Academy κορεσμένο πέρα από κάθε λογική με τεμπέλικες συσκευές αφήγησης και σχεδόν πορνογραφική προσοχή στα εταιρικά λογότυπα. Αναμφίβολα είχε σκοπό να κάνει το βιντεοπαιχνίδι να φαίνεται πιο συναρπαστικό, και ίσως το κάνει, αλλά είναι πιο αξιοσημείωτο για τον τρόπο με τον οποίο ψήνει αργά τον ενθουσιασμό και το ενδιαφέρον των πραγματικών αγώνων κινητήρα. Όσοι από εμάς έχουμε ορίσει τη ζωή μας και περιστασιακά έχουμε δει άλλους να χάνουν τη δική τους, επιδιώκοντας τη συγκίνηση της νίκης σε μια πίστα, θα πρέπει να ελπίζουμε ότι κάποιος θα το κάνει καλύτερα. Γιατί όταν πρόκειται για την πραγματικότητα, αυτό Gran Turismo ταινία είναι να αγωνιστεί τι Super Mario Bros. είναι στα υδραυλικά.
Ο Jack Baruth γεννήθηκε στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και ζει στο Οχάιο. Είναι οδηγός αγώνων αυτοκινήτων pro-am και πρώην αρθρογράφος του Δρόμος και Στίβος και Hagerty περιοδικά που γράφει το Avoidable Contact Forever ενημερωτικό δελτίο.
