Νίκος Νικολόπουλος/Utopia Films
Υπάρχει μια στιγμή μέσα Τάση, η μελέτη χαρακτήρων από τον σκηνοθέτη Anthony Chen, που ξέρετε ότι είναι αναπόφευκτη. (Τώρα παίζεται στη Νέα Υόρκη, ανοίγει στο Λος Άντζελες στις 16 Φεβρουαρίου και βγαίνει στις 23 Φεβρουαρίου). παίζεται δυναμικά από τη Cynthia Erivo — χτίζει σε ένα εξομολογητικό κρεσέντο. Λιβεριανή πολίτης που ζει χρόνια στο Λονδίνο, τώρα βρίσκεται στην Ελλάδα, να περιπλανάται στις παραλίες και να αποφεύγει τις αρχές. Η Ζακλίν έχει λίγα χρήματα και δεν έχει πού να μείνει; κοιμάται σε μια μικρή σπηλιά δίπλα στην ακτή, κρυμμένη από το δρόμο. Στιγμιότυπα του παρελθόντος της με μια σικ φίλη (Honor Swinton-Byrne) υποδηλώνουν μια άνετη ύπαρξη. Το ίδιο και η αναδρομή στη μεσοαστική οικογένειά της πίσω στη χώρα της Δυτικής Αφρικής, η οποία μπορεί να αντέξει οικονομικά να προσλάβει ένοπλους φρουρούς ασφαλείας ενώ τριγύρω τους διαπερνούν οι προειδοποιήσεις για εμφύλιο πόλεμο.
Η Ζακλίν είχε επιστρέψει για να επισκεφτεί τους γονείς της και την έγκυο αδερφή της. Συνέβη κάτι φρικτό. Δεν είμαστε σίγουροι τι, αν και μπορούμε να διακινδυνεύσουμε μερικές εικασίες. Είναι όμως το παρόν αυτής της γυναίκας που μας απασχολεί. Δεν είναι τουρίστας. Ούτε είναι πολιτικός πρόσφυγας, αν και δεν είναι παραπάνω από να κάνει μασάζ ποδιών σε ευκατάστατους ταξιδιώτες ενώ αυτοί χαλαρώνουν στην παραλία για ένα γρήγορο ή δύο ευρώ, όπως κάνουν πολλοί μετανάστες. Όταν ένας Αφρικανός που πουλάει μπιχλιμπίδια σε έναν περίπατο προσπαθεί να γίνει φίλη της, η Ζακλίν αποκρούει τις χειρονομίες αλληλεγγύης του. Όταν ένας Ευρωπαίος ρωτά πώς βρέθηκε εδώ, η Ζακλίν απαντά: «Το ίδιο με όλους τους άλλους. Επίπεδο. Πορθμείο. Σκάφος. Τυχη.”
Είναι απλά μια χαμένη ψυχή, και Τάση τηλεγραφεί από νωρίς ότι δεν είναι ένα δράμα κοινωνικών θεμάτων για μετανάστες και σύνορα, ή ότι ενδιαφέρεται να είναι το κινηματογραφικό αντίστοιχο ενός κομματιού Op-Ed. Το αν πιστεύετε ότι αυτή η ταινία πρέπει να εμβαθύνει σε αυτή τη συνεχιζόμενη κρίση που συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη ή έχει αποφύγει την ευθύνη να αντιμετωπίσει τέτοια πράγματα είναι υποκειμενικό — το ίδιο ισχύει και για την πολιτική αστάθεια που έφερε τελικά παιδιά στρατιώτες στο κατώφλι της οικογένειας της Ζακλίν. Αλλά ο Τσεν (The Breaking Ice) και οι σεναριογράφοι Susanne Farrell και Alexander Maksik δεν εκμεταλλεύονται τις παθήσεις του πραγματικού κόσμου περισσότερο από το να τις επικεντρώνουν. Οι συνέπειες ενός ασυνήθιστου τραύματος και το πώς οι άνθρωποι το επεξεργάζονται ή δεν το επεξεργάζονται, είναι αυτό που κυνηγούν.
Αυτοί οι κινηματογραφιστές δεν ενδιαφέρονται επίσης να χρησιμοποιήσουν την ιστορία της Ζακλίν ως άλλη μια δικαιολογία για να ξεγελάσουν έναν λευκό σωτήρα, που είναι ο αρχικός σας φόβος όταν ένας Αμερικανός πρώην στρατιώτης φτάσει στη σκηνή. Έχοντας μετακομίσει στην Ελλάδα και συνεχίζει να τρέφει τον προσωπικό της πόνο, η Callie (Alia Shawkat) βγάζει τα προς το ζην κάνοντας ξεναγήσεις στα κοντινά ερείπια. Βλέπει τη Ζακλίν να φρενάρει για τις όχθες των βράχων και την συζητά ανάμεσα στα μαθήματα ιστορίας για τους επισκέπτες. Η Callie λέει ότι αυτή η γυναίκα με τα επιφυλακτικά μάτια και την κραυγαλέα ψεύτικη ιστορία για έναν σύζυγο που την περιμένει πίσω στο ξενοδοχείο τους κάτι κρύβει. Αλλά δεν πιέζει και δεν πιέζει πολύ. Η Callie προσφέρει απλώς καλοσύνη και συμπάθεια.
Η Alia Shawkat και η Cynthia Erivo στο «Drift».
Νίκος Νικολόπουλος/Utopia Pictures
Για λίγο, Τάση ακολουθεί αυτό το απίθανο δίδυμο καθώς η Ζακλίν αρχίζει σιγά-σιγά να αφήνει την Κάλι να μπει λίγο-λίγο, χαρτογραφώντας αυτό που μπορεί ή όχι να είναι ένας ανερχόμενος δεσμός και είναι σίγουρα μια σανίδα σωτηρίας για αυτήν τη γυναίκα που προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατήσει την αξιοπρέπειά της. Τα ιντερμέδια αναδρομής, ωστόσο, αρχίζουν να γίνονται μεγαλύτερα και λιγότερο κρυπτικά. Αυτό μας φέρνει πίσω στη σκηνή που ξέρουμε ότι έρχεται και τη σημασία της Cynthia Erivo σε αυτή την προσπάθεια. Ο Βρετανός ηθοποιός έχει συγκεντρώσει ένα τρελά εντυπωσιακό βιογραφικό, έχει προταθεί για Όσκαρ, κέρδισε Tony και Grammy και είναι τραγουδιστής παγκόσμιας κλάσης. (Πρόκειται να παίξει την κακιά μάγισσα της Δύσης στην προσαρμογή της επιτυχίας του Μπρόντγουεϊ Κακός.) Εδώ, πρέπει να ξεσυσκευάσει την οδυνηρή εμπειρία της Ζακλίν και να το κάνει με έναν τρόπο που μια παράσταση υπόδειξης, σιωπηλών ματιών και σκλαβιάς δεν αναιρείται ξαφνικά με την παραδοχή ότι ο κόσμος της έχει σπάσει σε μικροσκοπικά κομμάτια. Το Erivo πρέπει να σας δώσει μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης που δεν τα καθιστά όλα περιττά ή ασυμβίβαστα — για να αποφύγετε το χτύπημα μιας μελοδραματικής επιτάχυνσης 0-120 mph.
Και αυτό ακριβώς λαμβάνετε καθώς αυτό το άτομο που έμεινε παραπέρα αφήνει τελικά το κομμάτι του παζλ της ταινίας που λείπει να μπει στη θέση του. Το να πει κανείς ότι η Erivo αποδίδει δικαιοσύνη εκείνη τη στιγμή σημαίνει ότι υποτιμά την ανθρωπιά που φέρνει σε αυτόν τον χαρακτήρα, τον σεβασμό που τρέφει για τις ουλές που φέρει αυτό το άτομο και την απόλυτη χάρη με την οποία αποφεύγει μια μόνο ψεύτικη ή μεγαλειώδη νότα. Το μετατρέπει σε μια μικρή, ακόμη και σεμνή ταινία με μια ωρολογιακή βόμβα στο κέντρο της, και ο τρόπος με τον οποίο μια τόσο μικρή έκρηξη έχει τόσο μέγιστο αντίκτυπο οφείλεται σε αυτήν. Το Erivo δεν είναι ο μόνος λόγος για να δεις το Drift. Αλλά σίγουρα ο ηθοποιός είναι ο λόγος για να το δείτε ASAP.
