Θα σας συγχωρούσαν αν αναρωτιέστε γιατί κάποιος θα έκανε φασαρία για το Mitsubishi Evo Final Edition, πόσο μάλλον να αγοράσει ένα. Βασίζεται σε ένα econocar οκτώ ετών από μια αυτοκινητοβιομηχανία που βρίσκεται συνεχώς στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Ανοίξτε την πόρτα και παρατηρήστε ένα κακόκοκκο μαύρο πλαστικό ταμπλό που ενοχλείται μόνο από μια στερεοφωνική μονάδα κεφαλής που μοιάζει σαν να είναι από κατάλογο του Crutchfield και μια πινακίδα “Final Edition” που σας θυμίζει ότι η Mitsubishi σκοτώνει το πιο διάσημο αυτοκίνητό της αντί να το ενημερώνει. Το κάθισμα του οδηγού μοιάζει σαν να είναι βγαλμένο από Galant του ’95 και το μικρό μαύρο κουμπί αλλαγής ταχυτήτων φοράει μοτίβο 5 ταχυτήτων. Δική σας για την τιμή ευκαιρίας των $38.805.
Κι όμως, καθώς περνάω σε έναν χιονισμένο χωματόδρομο ένα πρωί της Τετάρτης, νιώθω συναισθηματική. Είχα πηδήξει από τον αυτοκινητόδρομο στην πρωινή μετακίνησή μου από το Ντιτρόιτ στο Ann Arbor για να βάλω βενζίνη στη μικροσκοπική δεξαμενή του Evo (280 μίλια από γεμάτο σε άδειο, αν είστε τυχεροί) και από εκεί έχασα το καλύτερο είδος. Όταν φτάνω σε χωματόδρομο που κόβω σε λάθος κατεύθυνση, διστάζω μόνο για λίγο πριν πετάξω πάνω του. Αργώ να σταματήσω, ρυθμίζω το σύστημα τετρακίνησης στη ρύθμιση Snow, αφήνω τον συμπλέκτη και απογειώνομαι στη λευκή άβυσσο.
Το τούρμπο χτυπά στις 4000 σ.α.λ. και βάζω το boost στην κόκκινη γραμμή προτού απαλά —δεν μπορείς να το βιάσεις— βάλω το επιλογέα ταχυτήτων στη δεύτερη θέση. Τραβάω το χειρόφρενο για να μετατραπώ σε μια υποδιαίρεση και το πίσω άκρο χαλαρώνει τόσο ώστε να πρέπει να το πιάσω κουνώντας το υπέροχα μικροσκοπικό του τιμόνι και χτυπώντας το γκάζι. Θα ήταν τόσο χαριτωμένος αυτός ο χορός χωρίς τη βοήθεια αισθητήρων εκτροπής και torque vectoring; Μάλλον όχι. Αλλά το Evo με αφήνει να νιώθω ότι οδηγώ.
Όταν το Evo ήταν καινούργιο, θαυμάσαμε με την μηχανογραφημένη πρόσφυση με κίνηση στους τέσσερις τροχούς και το ισχυρό turbo four. Σήμερα υπάρχουν αρκετά αυτοκίνητα που καταφέρνουν παρόμοια κατορθώματα. Αυτό που είναι εκπληκτικό τώρα είναι πώς το Evo σας κρατά εμπλεκόμενους. Τα περισσότερα σύγχρονα αυτοκίνητα είναι MP3 players. Εύκολο και βολικό, αλλά στερείται πλούτου και λεπτομέρειας. Η οδήγηση του Evo είναι σαν να ακούς techno σε ένα παλιό πικάπ—η έξοδος ακούγεται ψηφιακή, αλλά οι είσοδοι εξακολουθούν να είναι υπέροχα αναλογικές. Μπορείτε ακόμα να ρίξετε τη βελόνα και να την ακούσετε να σφυρίζει καθώς χτυπάει στο βινύλιο.
Όπως τα περισσότερα πράγματα από τον αναλογικό κόσμο, το Evo απαιτεί συμβιβασμούς. Οι 303-hp turbo four slurps καυσίμων με τον ίδιο ρυθμό με πολλούς V8. Τα εξαρτήματα τετρακίνησης καταναλώνουν τον όγκο του πορτμπαγκάζ και του ρεζερβουάρ καυσίμου και υπαγορεύει έναν ευρύτερο κύκλο στροφής από έναν φορτιστή Dodge. ένα τεράστιο φτερό σκάει αυτοκίνητα στον καθρέφτη σας και λέει ότι είστε ο τύπος που φοράει μπλουζάκια του Ed Hardy. Αυτοί είναι καλοί λόγοι για να μην επιλέξετε ένα Evo αντί, για παράδειγμα, ένα Audi S3 για τον καθημερινό σας οδηγό. Αλλά είναι επίσης υπενθυμίσεις του τι έχουμε χάσει στην προσπάθεια να τα έχουμε όλα. Δηλαδή, ταυτότητα και σκοπός. Εμείς οι λάτρεις ήμασταν μια φυλή κάποτε. Η οδήγηση ενός αυτοκινήτου επιδόσεων απαιτούσε ένα ορισμένο ποσό θυσίας. Αγοράσαμε αυτοκίνητα όπως το Evo, αυτοκίνητα που προφανώς μας απογοήτευαν να είναι αυτοκίνητα, γιατί μας ένοιαζε τόσο πολύ να τα οδηγούμε.
Τελικά φτάνω στο γραφείο περίπου μια ώρα καθυστέρηση, με το Evo να φοράει ένα σκληρό παλτό από χώμα, αλάτι και χιόνι. Το αυτοκίνητο παραλαμβάνεται μετά από λίγο, και σκέφτομαι ότι μπορεί να μην οδηγήσω ποτέ ξανά. Το Mitsubishi Evolution σταμάτησε να εξελίσσεται. Γι’ αυτό πεθαίνει, αλλά και γιατί θα μου λείψει.
